Nasze Cele

Plina

Dobra to będzie baaardzo krótkie ale to pierwsze opowiadanie jakie napisałam w życiu więc proszę się nie śmiać
---------------------------------------
Wszystko nagle obróciło się w koszmar, moje życie, marzenia, sny... Straciłam nagle wszystko co miałam. Moją rodzinę. Łza znów spływa mi po policzku. Czuje swęd, swęd spalenizny. Straż cały czas walczy z ogniem. Zapaliło się centrum handlowe. Nie wiem ilu ludzi zginęło, tysiące, miliony. Wiem tylko że była tam moja matka, ojciec i starszy brat... Znów czuję mokre krople, ale to nie moje łzy. Spojrzałam w niebo, padało. Ten deszcz był dla wszystkich ukojeniem. Ktoś do mnie podszedł i okrył kurtką, poprosił abym z nim poszła. Nie chciałam, nie mogłam... Ale w końcu uległam. Wsiedliśmy do samochodu. Ostatni raz spojrzałam na to, co kiedyś nazywano centrum. Teraz były tam gruzy a w około stali ludzie. Płakali, krzyczeli... Czuli to samo co ja. Ruszyliśmy. Nie wiem gdzie jechaliśmy. Do mojego domu, do domu dziecka, na policję... nie wiem. Nie obchodziło mnie to, wcale. Nagle poczułam zmęczenie, zamknęły mi się powieki i...
- Ania zobacz jaki ładny kotek – mówił do mnie mój starszy brat Michał – pogłaszcz go, nie bój się.
- Alie tsimaj mie zia lońćke, plosie.
- Dobrze, będę trzymał się z rączkę.
Uśmiechnął się do mnie wesoło i złapał za rękę. Zaczęłam głaskać kota. Był mięciutki, zaczął nawet mruczeć.
- Slysiś, kiotek spiewa.
Śmialiśmy się, ale nagle wszystko obróciło się o 180 stopni. Widziałam ogień i gruzy. Czułam swęd spalonych, ludzkich ciał. Upadłam na kolana i zaczęłam krzyczeć.
Obudziłam się w ciepłym łóżku, cała spocona. Wtuliłam się w poduszkę i zaczęłam płakać. Nie zastanawiałam się gdzie jestem. Przeklinałam w myślach Boga za to, że mi was odebrał, że zostawił samą. Zwłaszcza za brata. Był mi najbliższy. Gdzie ja tam i on. Wspierał mnie w trudnych chwilach, ocierał łzy i pocieszał. Długo nie mogłam zasnąć. Uśmiechnęłam się na wizję Michała. Siedział obok na łóżku i głaskał kota. Tego samego co w moim śnie. Machnął do mnie ręką abym go pogłaskała. Wyciągnęłam swoją a wizja się rozwiała. Ręka opadła na białą pościel. Znowu zaczęłam płakać. W końcu zasnęłam.
---------------------------------------
Dobra to by było na tyle. Mam nadzieję że się podobało Wink

P.S. W niektórych mometach wypowiadało się małe dziecko więc nie śmiać się proszę Very Happy

Shigna

Mnie się podobało. Dość ciekawe jak na pierwsze opowiadanie, trochę przypomina wiersz, zwłaszcza początek. A przynajmniej tak uważam. No i może jest smutne, ale za to jakże prawdziwe, czytając można zobaczyć tą scenę. Czekam na więcej takich Smile

Mao

No...no ciężkie opowiadanie

Shayna

Super XD

Yasmina

Mi sie bardzo podoba! tak 3-maj Very Happy

Kati

A ja już to czytałam!... A ja już to czytałam!... I sie znowu popłakałam... T.T

Shayna

chcesz chusteczke??;p

Kati

Nie... <frrrrrr...> Dziękuję... <frrrrrr...> Mama mi kupiła... <frrrrrr...> Została mi jeszcze paczka... ^^

Yasmina

widzę że Kati się rozpływa....

Shayna

Nie ona jedna

Kati

No... Jak lód w piecu... ~,~

Shayna

Jak czekolada w ustach XD

Yasmina

jak śnieg podczas wiosny Wink

Kati

Jak... jak... uczeń na lekcji?! ^^

Yasmina

ale zależy jakiej? bo jak na fizyce to w moim przypadku nie współgra Sad